Nawozy wapniowe
Wszystkie odmiany wapna są zgodne z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 8 września 2010 roku (Dz. U. Nr 183, poz. 1229)
Nawozy te zostały przebadane i zaopiniowane przez Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach. Jakość nawozu jest badana i atestowana przez Stację Chemiczno – Rolniczą w Bydgoszczy.
Wapno z przerobu skał wapiennych – odmiana 05
Wapno odmiany 05 z uwagi na formę węglanową, powinno być stosowane przede wszystkim do odkwaszania gleb lekkich i średnich, jednakże może być wysiewane również na glebach ciężkich. Wapno o tej odmianie zawiera min. 47 % CaO, odsiew 2 mm – max 10 %, przesiew 0,5 mm – min. 50 % oraz niewielkie ilości związków magnezu i siarki. Zawartość chlorków w tym wapnie znajduje się poniżej dolnej granicy oznaczalności.
Wapno tej odmiany ma postać pylistą. Może być przewożone zwykłymi transportami samowyładowczymi, pod warunkiem, że skrzynie są uszczelnione i pokryte plandekami. Wapno nadaje się do bezpośredniego wysiewu. Jeżeli zachodzi konieczność składowania, wskazane jest przechowywanie w magazynach pod zadaszeniem, natomiast jeżeli na polu to jest konieczne przykrycie folią w celu uniknięcia rozwiania pryzmy.
Wapno posodowe mokre – odmiana 09
Wapno odmiany 09 posiada formę węglanową i powinno być stosowane podobnie jak poprzednia odmiana na glebach lekkich i średnich, jak również na glebach ciężkich. Zawiera min. 20 % CaO, do 50 % H2O, do 3 % Cl oraz niewielkie ilości związków magnezu, siarki, żelaza i sodu.
Instrukcja stosowania i przechowywania nawozów wapniowych
Wszystkie odmiany wapna cechuje jedna istotna cecha – pozbawione są one metali ciężkich lub ich ilości są śladowe. Wszystkie odmiany wapna wymagają starannego i równomiernego wysiewu po powierzchni oraz dokładanego wymieszania z całą warstwą orną gleby przy pomocy narzędzi uprawnych.
Zabrania się składowania wapna w pasie drogowym, łącznie z rowem, pod drzewami i krzewami, w odległości mniejszej niż 50 m od zbiorników i cieków wodnych.
Najbardziej odpowiednią porą do stosowania nawozów wapniowych jest okres letni – po zbiorach zbóż lub innych roślin. Przemawiają za tym: dość długi okres od wykonania zabiegu do zasiewu najbliższej rośliny, dzięki czemu wapno zdoła odpowiednio przereagować z glebą oraz na ogół korzystne warunki pogodowe, które ułatwiają dokładny rozsiew nawozu. W efekcie wapnowanie letnie, nazywane również „pożniwnym” już w pierwszym roku przynosi wzrost plonu.
Mniej korzystne, ale stosowane w praktyce jest wapnowanie późnojesienne (przed wykonaniem orki zimowej) i wiosenne. Zbyt wysokie uwilgotnienie gleby w tym okresie nie sprzyja dobremu wymieszaniu wapna z glebą, a ponadto opóźnia się termin siewu roślin jarych.
Wapnowanie stosowane w porze zimowej, poza korzyściami organizacyjnymi, oddziaływuje lepiej na plony roślin niż wapnowanie przeprowadzone wiosną. W czasie stosowania wapnowania w okresie zimowym wydłuża się kontakt wapna z glebą, a ciężki sprzęt rozsiewający nie ugniata nadmiernie gleby i nie niszczy jej struktury. Zabieg wapnowania zimowego należy ograniczyć tylko do pól równinnych, na których nie występują spływy wiosenne. Kilkucentymetrowa warstwa śniegu nie przeszkadza w przeprowadzeniu wapnowania.